Τάβλι

Είχε μέρες που σύχναζα σ’ ένα μικρό παλιό (παραδοσιακό με την καλή έννοια) καφενεδάκι. Φανταστικός καφές στην χόβολη, γλυκά του κουταλιού, «υποβρύχιο» και άλλα τέτοια. Το αποκορύφωμα κάθε απογέματος ήταν οι μυθικές παρτίδες ταβλιού μεταξύ του ιδιοκτήτη (καμιά εβδομηνταριά χρονών) και ενός συνομήλικου του θαμώνα. Ο ένας (ο ιδιοκτήτης) με την ποδιά του πεντακάθαρη έφερνε το τάβλι και τραβούσε μια καρέκλα, ο άλλος (ο θαμώνας) σαν να είχε βγει από ταινία του Φέρτη, αρχοντορεμπέτη τον είχα βαφτίσει στο μυαλό μου, ρουφούσε μια τζούρα από τον καφέ του και καλωσόριζε τον καθημερινό αντίπαλο του
- Έμαθες ή θες να μάθεις;;;
Και ξεκίναγε μία τιτανομαχία μέχρις εσχάτων που μάζευε όλο το καφενεδάκι πάνω από το τραπέζι χωρίς να ακούγεται κουβέντα παρά μόνο τα ζάρια, τα πούλια και οι δύο μονομάχοι
- Τα ζάρια στον μάστορα
- Τρέχα τώρα να προλάβεις
- Ντόρτια
- Ασόδυο
Και άλλα τέτοια σχετικά σε «αθλητικά» πάντα πλαίσια

Από τάβλι σκαμπάζω αρκετά και μέχρι την μέρα που τους είδα να παίζουν για πρώτη φορά πίστευα ότι είμαι «μάστορας», πράγμα που άλλαξε άρδην από τότε.
Μου καρφώθηκε λοιπόν η ιδέα να παίξω με έναν από τους δυό τους για να δω «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος», αλλά όσες φορές κι αν το ζήτησα οι προσπάθειες μου έπεφταν στο κενό… ώσπου μια μέρα ο καφετζής, λόγω του ότι ο βοηθός του που «κράταγε» το μαγαζί την ώρα που έπαιζε τάβλι δεν είχε έρθει λόγω μιας ίωσης, δεν μπορούσε να παίξει και πάνω που όλοι είχαμε πάρει απόφαση ότι ο αγώνας αναβάλλεται ακούστηκε βαριά η φωνή του «αρχοντορεμπέτη»
- Μικρέ!!! Ναι εσένα λέω που τόσες μέρες μας έχεις λιβανίσει για να παίξεις, ξέρεις ή θες να μάθεις;;;
Κι όλα αυτά τα έλεγε δείχνοντας εμένα, για μια στιγμή δεν το πίστεψα και γύρισα να κοιτάξω μήπως εννοεί κανέναν άλλον. Όταν είδα όμως ότι όλοι κοίταγαν εμένα δεν χωρούσε αμφιβολία εμένα εννοεί. Την ίδια στιγμή ένιωσα σαν τον πιο τυχερό άνθρωπο στην γη αλλά και σαν χριστιανός που τον ρίχνουν στα λιοντάρια.
Που πας ρε κακόμοιρε με ομάδα τοπικού ερασιτεχνικού να παίξεις τσαμπιονς λιγκ;;; θελέστα και παθέστα, τώρα σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα.
Τραβάω την καρέκλα και κάθομαι, να και το τάβλι. Το ανοίγει…
- Τα άσπρα ή τα μαύρα;
Τα μαύρα πήγα να πω γιατί ταιριάζουν στην περίσταση αλλά κρατήθηκα
- Ότι να ‘ναι (ψέλλισα)
- Τ’ άσπρα λοιπόν , πόρτες πρώτα στήστα!
Κι άρχισα να στήνω τα πούλια μου παρακολουθώντας τον να στήνει τα δικά του σαν μαγεμένος
- Λοιπόν μικρέ άκου να μαθαίνεις, το τάβλι είναι όπως η ζωή θέλει τύχη θέλει και ικανότητα με το ένα ή το άλλο μόνο δεν καταφέρνεις πολλά, έχει καλές και κακές ζαριές πρέπει λοιπόν στις κακές ζαριές να χάνεις όσο το δυνατόν λιγότερα και τις καλές ζαριές να τις εκμεταλλεύεσαι όσο το δυνατόν καλύτερα, να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να μην τα επαναλαμβάνεις, να σέβεσαι και να μην υποτιμάς τον αντίπαλο σου πάνω από όλα όμως να ευχαριστιέσαι την κάθε παρτίδα που παίζεις γιατί από κάθε μία έχεις να μάθεις κάτι και να γίνεις πιο καλός. Όταν είσαι νέος παίζεις με αυθορμητισμό και με άγνοια κινδύνου όσο μεγαλώνεις παίζεις πιο συνετά και σοφά, κατάλαβες;
- Εεε ναι νομίζω πως ναι…
Τα ζάρια κύλησαν, έξι πέντε… δεν έχει σημασία το πώς έληξε εκείνος ο αγώνας (έχασα μεγαλοπρεπέστατα βέβαια) αλλά το ότι ΕΜΑΘΑ όχι μόνο τάβλι.
17/2/2007AN205®