Συνάντηση

Σ’ έναν δρόμο κάποιας πόλης, μια τυχαία συνάντηση

- Δεν το πιστεύω!!!
- Αν είναι δυνατόν!!!
- Καλά πόσα χρόνια πάνε???
- Απ’ το σχολείο…
- Ναι ναι από την τρίτη λυκείου…
- Σχεδόν είκοσι χρόνια!!!
- Πως περνάει ο χρόνος…
- Ναι! Είδες!!!
- Πάμε να πιούμε ένα καφέ …κάτι, να τα πούμε
- Δεν έχω και πολύ ώρα, αλλά πάμε.

Αφού έκατσαν και παράγγειλαν και αφού ο ένας εξέτασε τον παλιό συμμαθητή του προσπαθώντας να βρει τον παλιό κολλητό του στον άνθρωπο που είχε απέναντι του

- Μια χαρά φαίνεσαι…
- Και συ και συ…
- Λοιπόν τι έγινε, πως είσαι;;;
- Ε, ξέρεις τώρα… καλά, παντρεύτηκα έχω και δύο παιδιά, έχω και μια καλή δουλειά, πολύ τρέξιμο δεν λέω αλλά καλά...
- Μπράβο ρε να σου ζήσουν, δηλαδή όλα εντάξει και είσαι ευτυχισμένος
- Εεε ναι… εσύ;;;
- Εγώ μπα δεν παντρεύτηκα ακόμα, μια φορά παραλίγο αλλά δεν έτυχε
- Από δουλειά;;;
- Διάφορα πράγματα, τίποτα σταθερό, σε διάφορα μέρη
- Ταξίδεψες δηλαδή;;;
- Ναι, μην φανταστείς τρελά πράγματα λίγο από δω λίγο από κει
- Και τώρα;;;
- Μόλις επέστρεψα στα πάτρια εδάφη και συνάντησα εσένα, απίστευτο ε;
- Μικρή πόλη
- Ναι πολύ μικρή, γι’ αυτό δεν με κράτησε…θυμάσαι στο σχολείο, αυτοκόλλητοι ήμασταν, θυμάσαι τα σχέδια που κάναμε;;;
- Τι πας και θυμάσαι τώρα πάνε χρόνια
- Ναι πάνε χρόνια…
- Και τι σε έφερε πίσω;;;
- Η ζωή κάνει κύκλους, κλείνει κύκλους παλιούς ανοίγει καινούριους κι ο ένας κύκλος με τον άλλον πάντα έχουν ένα ή περισσότερα σημεία επαφής…καταλαβαίνεις…
- Εεε ναι ναι
- Λοιπόν πως είναι η ζωή σου στην πόλη μας αυτόν τον καιρό;;;
- Πώς να ‘ναι ξέρεις τώρα τα ίδια, ρουτίνα…
- Ναι…

Η αμηχανία έχει απλώσει βαριά τα πέπλα της και οι δύο συνέχιζαν να ψάχνουν στον άνθρωπο που είχαν απέναντι τους τον παλιό συμμαθητή τον κολλητό που μαζί έκαναν σκανδαλιές, βόλτες, που μοιράζονταν τις χαρές και τις λύπες τους. Που πήγαν τα σχέδια για το μέλλον τους που όλα είχαν έναν κοινό παρονομαστή ότι θα είναι μαζί, που πήγαν οι όρκοι αδελφοποίησης που έγιναν σε μία μυστική τελετή με κλεμμένα τσιγάρα του μπαμπά, που είναι τα ποδήλατα τους που ορκίστηκαν να μην εγκαταλείψουν ποτέ, που είναι οι πρώτες τους κασέτες με ροκ μουσική που άκουγαν δυνατά στο δωμάτιο του ενός ή του άλλου μέχρι να αρχίσουν να διαμαρτύρονται οι γονείς τους, που να είναι αυτός ο παλιός πομπός απ’ όπου έκαναν «εκπομπές» που ακούγονταν μετά βίας έως το επόμενο τετράγωνο αλλά γι’ αυτούς ήταν σαν να τους άκουγε ο κόσμος όλος. Πού πήγαν όλα αυτά και ποιος είναι αυτός απέναντι μου;;;

- Ξέρεις πρέπει να φύγω, η δουλειά βλέπεις, ελπίζω να τα ξαναπούμε, χάρηκα!!!
- Ναι.. να τα ξαναπούμε και ‘γω χάρηκα, στο καλό να πας…

Συμβατικά, αθώα(???) ψέματα, αφού ούτε τηλέφωνα αντάλλαξαν ούτε είχαν σκοπό να ξανασυναντηθούν μ’ αυτόν που πήρε την θέση του κολλητού τους…
17/2/2007AN205®