Ρόδα της ερήμου

Σε θάλασσα ρόδινη έπλεα χθες βράδυ
Μεσ' του ονείρου μου την πλάνη βυθισμένος
Της ερήμου λουλούδια απαλά σαν χάδι
Τα ρόδα που μια φορά τον χρόνο ανθίζουν

Κάτω από την αλμυρή έρημο κρυφά
Με υπομονή της ζωής χυμούς μαζεύουν
Και ας ξέρουν ότι μέσα σε λίγα λεπτά
Στον ανελέητο ήλιο μόνα θα καούν

Τριαντάφυλλα της μακρινής Ατακάμα
Με μυρωδιά πλανεύτρα, μνήμης αφύπνιση,
Τέλη του Μάρτη ανθίζετε σαν θάμα
Κόντρα στην λογική και στο νεκρό τοπίο

Τ' άλικο χρώμα σας στην μνήμη μου για πάντα
Κόκκινη θάλασσα σε έρημο αλμυρή
Ξημέρωμα σς κάποιου Μάρτη της τριάντα
Σας είδα στη χώρα που ποιητής εφηύρε

Όπως τα αισθήματα μου έτσι και εσείς
Για της λύτρωσης την μέρα αδημονείτε
Την μέρα που ο ανθός αυθάδης και θρασύς
Την γλώσσα στο σίγουρο θάνατο θα δείξει

Στον κόρφο μου μέσα να σας κρύψω θέλησα
Διαφυγή από τον αφανισμό να δώσω
Μα τ' αγκάθια σας τα μυτερά αμέλησα
Που με τιμώρησαν για την αλαζονεία

Πεπρωμένου δύναμη είναι που ορίζει
Της ερήμου τα ρόδα όπως ο έρωτας
Ν' ανθίζουν σε τόπο που θάνατος μυρίζει
Κι ας είναι σίγουρος ο τραγικός χαμός τους

Ξυπνώντας πρωί μες τα σεντόνια τα λευκά
Στο στήθος, πόνος , τ' αγκαθιού το λάβωμα
Στα χέρια, αίμα , των ρόδων παντού μυρωδιά
Της πλάνης μου ανάμνηση, ροδοπέταλα

(εμπνευσμένο από τον LUIS SEPULVEDA)