Κεραυνοβόλος άνοιξη

Μωβ σύννεφα σκέπαζαν την ψυχή μου
βροχή δακρύων βάρυνε τα φτερά
η μοναξιά στράγγιζε την ζωή μου
τοίχος ψηλός και διέξοδος καμιά

τοίχος ψηλός κατέρρευσε εμπρός σου
όταν εσύ με φωνή ανθισμένη
δρόσισες τα όνειρα με το φως σου
ουράνιο τόξο που ανασταίνει

ουράνιο τόξο με χρώμα γκρίζο
ως την στιγμή εκείνη η ψυχή μου
υπήρχα απλά χωρίς να ελπίζω
έτσι φόρτωνα μέρες την ζωή μου

τώρα στις μέρες μου ζωή θα δώσω
έτοιμος την χαρά να υποδεχτώ
περιμένοντας να σε ανταμώσω
ελπίδας νότες θα σιγοτραγουδώ

νότες ευχάριστες και ανθισμένες
αβίαστα στον χώρο κυριαρχούν
χορεύουν τρελά σαν αφηνιασμένες
πεταλούδες πολύχρωμες που πετούν

πεταλούδες εύθραυστες σαν το γυαλί
κεραυνοβόλου άνοιξης συνοδοί
της άνοιξης που μου έφερες εσύ
καθώς μου χάριζες δροσερό φιλί