28.2.07

Ελληνικές CULT Ταινίες

Λοιπόν πρώτα απ' όλα να σας πω ότι δεν φταίω εγώ, ποτέ άλλωστε δεν φταίω εγώ αλλά όλοι οι άλλοι.
TOP 5 από Ελληνικές CULT Ταινίες
(όχι κατά σειρά προτίμησης κατά ανάγκη):

1) Ο δράκουλας των Εξαρχείων
2) Ο ασυμβίβαστος
3) Ρεβάνς
4) Το σπιρτόκουτο
5) Νοκ άουτ

TOP 10 έπρεπε να το κάνω
αλλά καλύτερα έτσι γιατί έχει πιο πολύ ζόρι!

Σειρά σας ...

Γράμματα Χασάπη!!!

"μια μετακόμιση θα κάνω απ το σπίτι το παλιό
μια μετακόμιση για πλάκα ή με σοβαρό σκοπό
μια μετακόμιση που θα βοηθήσουν φίλοι και γνωστοί..."
Μπα! δεν κολλάει...
"μετακομίζω γιατί χωρίζω..."
Μπα! ούτε αυτό...
"Μια μετακόμιση ξανά
στο δρόμο για το πουθενά
Και που θα βγάλει δεν το ξέρω ειλικρινά."
Ούτε...
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή
σα ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα
Αυτό πάλι πως μου 'ρθε;!;!;

Λοιπόν για να απλοποιήσω τα πράγματα:

Η ραδιοφωνική εκπομπή "Γράμματα Χασάπη!!!"
επανέρχεται μετά από διακοπή 2 εβδομάδων
όχι Σάββατο όπως την είχατε συνηθίσει αλλά
ΔΕΥΤΕΡΑ 5 - 7 το απόγευμα
στους 106.4 fm stereo
και την Ελεύθερη Ραδιοφωνία Σαντορίνης
να 'στε εκεί!!!
Eμείς θα είμαστε....

26.2.07

Σύγχρονοι καιροί

Στης ανέχειας την εποχή
και στων στερήσεων τον καιρό
ζούμε τις μέρες μας στην ιλουστρασιόν χλιδή σας
ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον στα ζώδια
ελπίδα μας τα τυχερά παιχνίδια σας
ονειρευόμαστε τον παράδεισο
με τίμημα την ψυχή μας
ακολουθούμε ιδέες και κινήματα
για να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου
και προτιμάμε την αναγκαστική αυταπάτη σας
από την σκληρή πραγματικότητα που ελευθερώνει
ψωνίζουμε ψευδαίσθηση επανάστασης
φορώντας μπλουζάκια με τον Τσε
ακούγοντας στο χαϊ-τεκ στερεοφωνικό μας
επαναστάτες που εξηντάρησαν
και πλέον ουρλιάζουν κάτι τραγούδια
που αναμνήσεις ανέμελων εποχών ξυπνούν
ενώ οι φαρισαίοι έχουν ήδη πουλήσει
τα αποκλειστικά δικαιώματα του Αρμαγεδώνα
που θα μεταδοθεί τηλεοπτικά ζωντανά
προς τέρψη εκατομμυρίων θεατών
που θα καταναλώσουν τόνους διαφημιζόμενων προϊόντων
εμπρός από την τηλεοπτική τους συσκευή
ΑΝ205®24/2/2007

Αλήθειες

Το μόνο αληθινό είναι ο πόνος
το πιο ειλικρινές η προδοσία
το μόνο αγνό είναι το δάκρυ
το πιο αυθεντικό ο λυγμός
τα ο πιο τελικό ο θάνατος

ΑΝ205®24/2/2007

Θλίψη

Βροχή μόνο βροχή
συννεφιά και θλίψη
κι ο ήλιος αργεί

ένα δάκρυ κύλησε
η πίκρα ξεχείλισε
δεν την χωρά η ψυχή

δάκρυα που έσταξαν οι λέξεις
ποτάμια αίματος οι φράσεις
πληγές ανοιχτές τα γραπτά μου
ΑΝ205®24/2/2007

Αποκαθήλωση

Όνειρα γυάλινα χίλια κομμάτια
με της αυγής το πρώτο φως
φως μίζερο και σκοτεινό
της ζωής οδηγός και φάρος

της αθωότητας τα χρόνια
έχουν παρέλθει από καιρό
του παραμυθιού τα ρόδα μαράθηκαν
ο Άγιος-Βασίλης έχει πάρει σύνταξη

όμορφος κόσμος κυνικός
σε χρήμα μετρημένος
πέτρες οι καρδιές
χτίζουν κάστρα μοναξιάς

τα όνειρα φτηνά ξεπουλημένα
για χαντρούλες και καθρεπτάκια
έμμεσες οι σχέσεις
από καλώδια περνούν

προσδοκίες κι ανάγκες πλαστικές
μιας πραγματικότητας κατασκευασμένης
λέξεις και εκφράσεις τετρημένες
χωρίς αληθινό νόημα δίχως ψυχή

για μια θέση ασφαλή
θυσιάσαμε την φαντασία
μηχανικές κινήσεις
δίχως αίσθημα και σκέψη

αναπαραγωγή για να μην χαθεί
μια νέα σειρά πιστών εργαλείων
πιο υπάκουων, πιο αποδοτικών
στην υπηρεσία της μηχανής
ΑΝ205®26/2/2007

25.2.07

Συνταξιδιώτες βοήθεια (μέρος Β)

Αφού ξεκίνησα να σας βάλω στην πρίζα ας το κάνω ακόμα πιο ενδιαφέρον!
Τώρα δεν θέλω μόνο τίτλο αλλά και την συνέχεια του παρακάτω:

Όνειρα γυάλινα χίλια κομμάτια
με της αυγής το πρώτο φως

24.2.07

Συνταξιδιώτες βοήθεια ψάχνω τίτλο

Συνταξιδιώτες θα χρειαστώ την βοήθεια σας
συγκεκριμένα ψάχνω τίτλο για το παρακάτω
σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την συνεισφορά σας


της αθωότητας τα χρόνια
έχουν παρέλθει από καιρό
του παραμυθιού τα ρόδα μαράθηκαν
ο Άγιος-Βασίλης έχει πάρει σύνταξη

όμορφος κόσμος κυνικός
σε χρήμα μετρημένος
πέτρες οι καρδιές
χτίζουν κάστρα μοναξιάς

τα όνειρα φτηνά ξεπουλημένα
για χαντρούλες και καθρεπτάκια
έμμεσες οι σχέσεις
από καλώδια περνούν

προσδοκίες κι ανάγκες πλαστικές
μιας πραγματικότητας κατασκευασμένης
λέξεις και εκφράσεις τετρημένες
χωρίς αληθινό νόημα δίχως ψυχή

για μια θέση ασφαλή
θυσιάσαμε την φαντασία
μηχανικές κινήσεις
δίχως αίσθημα και σκέψη

αναπαραγωγή για να μην χαθεί
μια νέα σειρά πιστών εργαλείων
πιο υπάκουων, πιο αποδοτικών
στην υπηρεσία της μηχανής

23.2.07

Ωδή

Ω άνθρωπε με τις μικρότητες
χαμένος στη θάλασσα του λάθους
Ω άνθρωπε με τις ακρότητες
μιά του ύψους μια του βάθους

Ω άνθρωπε μωρόπιστε εσύ
δίχως σκέψη όλα τα πιστεύεις
Ω άνθρωπε που βλέπεις τη ζωή
μέσα απ'το γυαλί που χαζεύεις

Ω άνθρωπε αλυσοδεμένε
σε συμπλέγματα μειονεξίας
Ω άνθρωπε απαξιωμένε
απ΄το σύστημα της απραξίας

Ω άνθρωπε οπαδέ εικόνων
μεσ' το μυαλό σου όλα συμφυρμός
Ω άνθρωπε λάτρη των πόνων
η μισαλλοδοξία οδηγός

Ω άνθρωποι αποχαυνωμένοι
το χρήμα παντοδύναμος θεός
το προσκυνάτε παραδομένοι
μήπως και γυρίσει ο τροχός
ΑΝ205®23/2/2007

21.2.07

Γλείψιμο

Και εχθές και σήμερα ξεκίνησα να κάνω την καθημερινή μου γύρα στους συνταξιδιώτες μου και βρέθηκα αντιμέτωπος με τόσο ωραία θέματα που ένιωσα «υποχρεωμένος» (με την καλή έννοια) να τους απαντήσω με αποτέλεσμα να μην «ανεβάσω» τίποτα εδώ.
Λόγω γενικότερου κλίματος λοιπόν ένα μελό-ρομαντικό και ένα λίγο πιο σκούρο «ανέβηκαν» πιο κάτω.
Συνταξιδιώτες μου σας ευχαριστώ για την έμπνευση που μου δίνετε καθημερινά!!!

Απορία

Θέλω να είμαι μαζί σου
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου γίνομαι παιδί
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου μπορώ να γελάω
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου είμαι ελεύθερος
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου είναι σαν να πετάω
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου νιώθω ευάλωτος
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου ονειρεύομαι
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου ξέρω γιατί ζω
Γιατί;;;
Επειδή μαζί σου ζω και αναπνέω
Γιατί;;;
Επειδή σ' αγαπώ

Ζω

Ζω
Μα η καρδιά μου έχει πεθάνει
Γελώ
Μα το γέλιο μου στάζει δάκρυα
Στέκομαι
Μα το κορμί μου έχει λιώσει
Δεν μιλώ
Μα η σιωπή μου κραυγάζει
------------ΣΩΣΕ ΜΕ---------------

19.2.07

καλή σαρακοστή

Αφήσε τον αετό σας να σας "πετάξει"
αντί να τον πετάξετε εσείς

Καλή 40κοστή!!!

18.2.07

Τάβλι

Είχε μέρες που σύχναζα σ’ ένα μικρό παλιό (παραδοσιακό με την καλή έννοια) καφενεδάκι. Φανταστικός καφές στην χόβολη, γλυκά του κουταλιού, «υποβρύχιο» και άλλα τέτοια. Το αποκορύφωμα κάθε απογέματος ήταν οι μυθικές παρτίδες ταβλιού μεταξύ του ιδιοκτήτη (καμιά εβδομηνταριά χρονών) και ενός συνομήλικου του θαμώνα. Ο ένας (ο ιδιοκτήτης) με την ποδιά του πεντακάθαρη έφερνε το τάβλι και τραβούσε μια καρέκλα, ο άλλος (ο θαμώνας) σαν να είχε βγει από ταινία του Φέρτη, αρχοντορεμπέτη τον είχα βαφτίσει στο μυαλό μου, ρουφούσε μια τζούρα από τον καφέ του και καλωσόριζε τον καθημερινό αντίπαλο του
- Έμαθες ή θες να μάθεις;;;
Και ξεκίναγε μία τιτανομαχία μέχρις εσχάτων που μάζευε όλο το καφενεδάκι πάνω από το τραπέζι χωρίς να ακούγεται κουβέντα παρά μόνο τα ζάρια, τα πούλια και οι δύο μονομάχοι
- Τα ζάρια στον μάστορα
- Τρέχα τώρα να προλάβεις
- Ντόρτια
- Ασόδυο
Και άλλα τέτοια σχετικά σε «αθλητικά» πάντα πλαίσια

Από τάβλι σκαμπάζω αρκετά και μέχρι την μέρα που τους είδα να παίζουν για πρώτη φορά πίστευα ότι είμαι «μάστορας», πράγμα που άλλαξε άρδην από τότε.
Μου καρφώθηκε λοιπόν η ιδέα να παίξω με έναν από τους δυό τους για να δω «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος», αλλά όσες φορές κι αν το ζήτησα οι προσπάθειες μου έπεφταν στο κενό… ώσπου μια μέρα ο καφετζής, λόγω του ότι ο βοηθός του που «κράταγε» το μαγαζί την ώρα που έπαιζε τάβλι δεν είχε έρθει λόγω μιας ίωσης, δεν μπορούσε να παίξει και πάνω που όλοι είχαμε πάρει απόφαση ότι ο αγώνας αναβάλλεται ακούστηκε βαριά η φωνή του «αρχοντορεμπέτη»
- Μικρέ!!! Ναι εσένα λέω που τόσες μέρες μας έχεις λιβανίσει για να παίξεις, ξέρεις ή θες να μάθεις;;;
Κι όλα αυτά τα έλεγε δείχνοντας εμένα, για μια στιγμή δεν το πίστεψα και γύρισα να κοιτάξω μήπως εννοεί κανέναν άλλον. Όταν είδα όμως ότι όλοι κοίταγαν εμένα δεν χωρούσε αμφιβολία εμένα εννοεί. Την ίδια στιγμή ένιωσα σαν τον πιο τυχερό άνθρωπο στην γη αλλά και σαν χριστιανός που τον ρίχνουν στα λιοντάρια.
Που πας ρε κακόμοιρε με ομάδα τοπικού ερασιτεχνικού να παίξεις τσαμπιονς λιγκ;;; θελέστα και παθέστα, τώρα σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα.
Τραβάω την καρέκλα και κάθομαι, να και το τάβλι. Το ανοίγει…
- Τα άσπρα ή τα μαύρα;
Τα μαύρα πήγα να πω γιατί ταιριάζουν στην περίσταση αλλά κρατήθηκα
- Ότι να ‘ναι (ψέλλισα)
- Τ’ άσπρα λοιπόν , πόρτες πρώτα στήστα!
Κι άρχισα να στήνω τα πούλια μου παρακολουθώντας τον να στήνει τα δικά του σαν μαγεμένος
- Λοιπόν μικρέ άκου να μαθαίνεις, το τάβλι είναι όπως η ζωή θέλει τύχη θέλει και ικανότητα με το ένα ή το άλλο μόνο δεν καταφέρνεις πολλά, έχει καλές και κακές ζαριές πρέπει λοιπόν στις κακές ζαριές να χάνεις όσο το δυνατόν λιγότερα και τις καλές ζαριές να τις εκμεταλλεύεσαι όσο το δυνατόν καλύτερα, να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να μην τα επαναλαμβάνεις, να σέβεσαι και να μην υποτιμάς τον αντίπαλο σου πάνω από όλα όμως να ευχαριστιέσαι την κάθε παρτίδα που παίζεις γιατί από κάθε μία έχεις να μάθεις κάτι και να γίνεις πιο καλός. Όταν είσαι νέος παίζεις με αυθορμητισμό και με άγνοια κινδύνου όσο μεγαλώνεις παίζεις πιο συνετά και σοφά, κατάλαβες;
- Εεε ναι νομίζω πως ναι…
Τα ζάρια κύλησαν, έξι πέντε… δεν έχει σημασία το πώς έληξε εκείνος ο αγώνας (έχασα μεγαλοπρεπέστατα βέβαια) αλλά το ότι ΕΜΑΘΑ όχι μόνο τάβλι.
17/2/2007AN205®

Συνάντηση

Σ’ έναν δρόμο κάποιας πόλης, μια τυχαία συνάντηση

- Δεν το πιστεύω!!!
- Αν είναι δυνατόν!!!
- Καλά πόσα χρόνια πάνε???
- Απ’ το σχολείο…
- Ναι ναι από την τρίτη λυκείου…
- Σχεδόν είκοσι χρόνια!!!
- Πως περνάει ο χρόνος…
- Ναι! Είδες!!!
- Πάμε να πιούμε ένα καφέ …κάτι, να τα πούμε
- Δεν έχω και πολύ ώρα, αλλά πάμε.

Αφού έκατσαν και παράγγειλαν και αφού ο ένας εξέτασε τον παλιό συμμαθητή του προσπαθώντας να βρει τον παλιό κολλητό του στον άνθρωπο που είχε απέναντι του

- Μια χαρά φαίνεσαι…
- Και συ και συ…
- Λοιπόν τι έγινε, πως είσαι;;;
- Ε, ξέρεις τώρα… καλά, παντρεύτηκα έχω και δύο παιδιά, έχω και μια καλή δουλειά, πολύ τρέξιμο δεν λέω αλλά καλά...
- Μπράβο ρε να σου ζήσουν, δηλαδή όλα εντάξει και είσαι ευτυχισμένος
- Εεε ναι… εσύ;;;
- Εγώ μπα δεν παντρεύτηκα ακόμα, μια φορά παραλίγο αλλά δεν έτυχε
- Από δουλειά;;;
- Διάφορα πράγματα, τίποτα σταθερό, σε διάφορα μέρη
- Ταξίδεψες δηλαδή;;;
- Ναι, μην φανταστείς τρελά πράγματα λίγο από δω λίγο από κει
- Και τώρα;;;
- Μόλις επέστρεψα στα πάτρια εδάφη και συνάντησα εσένα, απίστευτο ε;
- Μικρή πόλη
- Ναι πολύ μικρή, γι’ αυτό δεν με κράτησε…θυμάσαι στο σχολείο, αυτοκόλλητοι ήμασταν, θυμάσαι τα σχέδια που κάναμε;;;
- Τι πας και θυμάσαι τώρα πάνε χρόνια
- Ναι πάνε χρόνια…
- Και τι σε έφερε πίσω;;;
- Η ζωή κάνει κύκλους, κλείνει κύκλους παλιούς ανοίγει καινούριους κι ο ένας κύκλος με τον άλλον πάντα έχουν ένα ή περισσότερα σημεία επαφής…καταλαβαίνεις…
- Εεε ναι ναι
- Λοιπόν πως είναι η ζωή σου στην πόλη μας αυτόν τον καιρό;;;
- Πώς να ‘ναι ξέρεις τώρα τα ίδια, ρουτίνα…
- Ναι…

Η αμηχανία έχει απλώσει βαριά τα πέπλα της και οι δύο συνέχιζαν να ψάχνουν στον άνθρωπο που είχαν απέναντι τους τον παλιό συμμαθητή τον κολλητό που μαζί έκαναν σκανδαλιές, βόλτες, που μοιράζονταν τις χαρές και τις λύπες τους. Που πήγαν τα σχέδια για το μέλλον τους που όλα είχαν έναν κοινό παρονομαστή ότι θα είναι μαζί, που πήγαν οι όρκοι αδελφοποίησης που έγιναν σε μία μυστική τελετή με κλεμμένα τσιγάρα του μπαμπά, που είναι τα ποδήλατα τους που ορκίστηκαν να μην εγκαταλείψουν ποτέ, που είναι οι πρώτες τους κασέτες με ροκ μουσική που άκουγαν δυνατά στο δωμάτιο του ενός ή του άλλου μέχρι να αρχίσουν να διαμαρτύρονται οι γονείς τους, που να είναι αυτός ο παλιός πομπός απ’ όπου έκαναν «εκπομπές» που ακούγονταν μετά βίας έως το επόμενο τετράγωνο αλλά γι’ αυτούς ήταν σαν να τους άκουγε ο κόσμος όλος. Πού πήγαν όλα αυτά και ποιος είναι αυτός απέναντι μου;;;

- Ξέρεις πρέπει να φύγω, η δουλειά βλέπεις, ελπίζω να τα ξαναπούμε, χάρηκα!!!
- Ναι.. να τα ξαναπούμε και ‘γω χάρηκα, στο καλό να πας…

Συμβατικά, αθώα(???) ψέματα, αφού ούτε τηλέφωνα αντάλλαξαν ούτε είχαν σκοπό να ξανασυναντηθούν μ’ αυτόν που πήρε την θέση του κολλητού τους…
17/2/2007AN205®

Ψυχο-σύνθεση

Ο ψυχίατρος μου μετά από ενδελεχή έρευνα απεφάνθη με στόμφο :
- «Αγαπητέ μου, θα ήταν καλό να μάθετε ότι είστε πολυσχιδής προσωπικότητα»
- «Γιατρέ μου αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας και συμφωνούμε , κάτι άλλο???»
- «Α!!! Μάλιστα κατάλαβα…. Και σε τι άλλο συμφωνείτε???»
- «Στο ότι ποτέ δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι – π…..α κοινωνία , δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, γ………ο σύστημα, ο καθηγητής, ο εργοδότης κ.λ.π.»
- «Μάλιστα, μάλιστα, καταλαβαίνω! Δεν είναι τίποτα αγαπητέ μια μικρή υπερδιόγκωση των ΕΓΩ σας είναι……..»
- «Κάτι σαν φούσκωμα, σαν πρήξιμο δηλαδή???»
- «Εεεεε, ναι περίπου………»
- «Πες ρε γιατρέ μου γιατί όλοι οι άλλοι ΚΩΛΟΕΓΩΙΣΤΗ μ’ ανεβάζουν ΚΩΛΟΕΓΩΙΣΤΗ με κατεβάζουν»
12/2/2007 AN205®

14.2.07

Μπλογκοφρέτα 2

έπρεπε να βάλω στην πρίζα και άλλους
είμαι καινούριος στην γειτονιά σας οπότε
δεν γνωρίζω πολλούς (κλαψ,κλαψ)

convinced
egw eimai auto

Μπλογκοφρέτα

Απ' ότι είδα την πετάει ο ένας στον άλλον αβέρτα.
Να ξεχωρίσω λοιπόν 5 χαρακτηριστικά σημεία του εαυτού μου.

Α) Είμαι απίστευτα κυκλοθυμικός, χειρότερος κι από υαλοκαθαριστήρα αυτοκινήτου

Β) Δεν μπορώ την απόλυτη ησυχία στο σπίτι πάντα κάτι πρέπει να είναι ανοιχτό, η τηλεόραση (κυρίως - είμαι τηλεορασάκιας), το ράδιο, ο υπολογιστής, το cd κάτι.

Γ) Δεν μου αρέσουν οι γιορτές που πρέπει να είσαι «κάπου» για να πεις ότι το γιόρτασες (Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, άγιοι διαφόρων ειδών) οι κάθε είδους δεξιώσεις, κοπές πίτας, χοροί συλλόγων κ.λ.π. επίσης δεν μου αρέσει η «υποχρεωτική» Σαββατιάτικη έξοδος, είμαι κοινωνικά απροσάρμοστος τι αν κάνω!

Δ) Δεν μου αρέσει να με τσουβαλιάζουν με γενικεύσεις του τύπου «άντρες, όλοι τα ίδια, γουρούνια!!!» Ο.Κ. μπορεί να είμαι γουρούνι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διαφέρω κιόλας, ξέρεις πόσα είδη γουρουνιών υπάρχουν??? Και απ’ την άλλη τι σου έφταιξαν τα γουρούνια????

Ε) Έχω δύο μάτια (ναι το ξέρω οι περισσότεροι δύο έχουν) διαφορετικού χρώματος.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι είμαι σχιζοφρενής αν όχι πολυσχιδής προσωπικότητα.

Όλα τα καλά μου σας έγραψα.

Υ.Γ. μου την δίνει επίσης όταν προσπαθώ να επικοινωνήσω με κάποιον και κείνος δεν δίνει σημασία (κοινώς με γράφει)

13.2.07

Πληγές

η μέρα τούτη δω χειμώνα θυγατέρα
κι όμως ο ουρανός άνοιξη να θυμίζει
ο ήλιος όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα
λαμπρότερος θαρρείς ελπίδα μας χαρίζει

Τούτη δω η νύχτα χειμώνα θυγατέρα
κι όμως ο ουρανός άνοιξη να θυμίζει
καθώς σταμάτησε η πνοή του αέρα
και το φεγγάρι το μονοπάτι φωτίζει

Οι πληγές όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα
κι οι φανερές κι οι κρυφές πονάνε πιο πολύ
ζωή και θάνατος εκείνη η Δευτέρα
δάκρυα στεγνά κυλούν, ενός λεπτού σιγή

Πλέω στων αναμνήσεων τον ωκεανό
ψαρεύοντας στα θολά νερά καλές στιγμές
τις μοιράζομαι μαζί σου σαν να είσαι 'δω
και νιώθω να ξανατρέχει αίμα στις πληγές

ο χρόνος ο γιατρός έχει κρύψει τις πληγές
κάθε μέρα που περνάει τον πόνο σβήνει
ο πόνος που ξυπνάει σε μέρες σαν κι αυτές
που στην μνήμη έρχεται η στιγμή εκείνη

απόγεμα Δευτέρας του Φλεβάρη επτά
εκείνη η στιγμή που ήταν η στερνή σου
που ενώ ήμαστε μαζί, έτσι ξαφνικά
χάθηκες για πάντα πάνω στην μηχανή σου

Θα θυμάμαι πάντα ως την στερνή στιγμή μου
τα λόγια που στο μυαλό μου έχουν χαραχθεί
"δεν προσπαθώ να δώσω μέρες στη ζωή μου
προσπαθώ στις ημέρες μου να δώσω ζωή"

Τυχερός μου λένε είμαι που επέζησα
μα θα είναι οι ουλές, κρυφές και φανερές
μάρτυρας αδιάψευστος των όσων έζησα
μνήμες που στοιχειώνουνε σε μέρες σαν κι αυτές.

10.2.07

Ανα-γέννηση

Ανα-γέννηση

Απ' την δυστυχία επιστρέφοντας
το χαμογελο μου σε σένα βρήκα

στην σμαραγδένια λίμνη των ματιών σου
βυθίζομαι, βαπτίζομαι, γεννιέμαι

τα υγρα σου μάτια δροσιά και φως
της ύπαρξης μου ζωοδόχος πηγή

αισθήσεις και χρώματα τώρα ξυπνούν
που είχαν χαθεί στις μοναξιάς το γκρι.

8.2.07

Τόλμη

Δεν λυπάμαι για τα λάθη μου
γιατί από αυτά έμαθα
για τα όνειρα μετανιώνω
που να ζήσω δεν τόλμησα
6/2/2007ΑΝ205®

Παιδί

Παιδί
Θυμάμαι που μου τό λεγαν παλιά
εσύ μια ζωή θα μείνεις παιδί
γι' αυτούς κατάρα για μένα ευχή
αγνή να μείνει, παιδιού η καρδιά

πριν τα σαράντα σου να παντρευτείς
σύζυγος να γίνεις και πατέρας
δουλειά μέχρι το τέλος της μέρας
κοίταξε λοιπόν να συμμαζευτείς

αδίστακτα το κέρδος σου κοίτα
στην δουλειά ποτέ να μην κωλώσεις
αν χρειαστεί τον φίλο να "χώσεις"
δεν αποδεχόμαστε την ήττα

τα χρόνια αδίστακτα περνούσαν
εγώ "μυαλό" δεν έβαζα, τρελός
στα στάνταρ τους δεν χώραγα, κακώς!
"ΠΑΙΔΙ" η ταμπέλα που κρεμούσαν

Γι' αυτούς κατάρα για μένα ευχή
που δεν ασπάστηκα τις εντολές
και μόνος σχεδίασα διαδρομές
για να ταξιδεύω με το "παιδί"

6/2/2007ΑΝ205®

7.2.07

Συνήθεια

Οι σιωπές σου φωνάζουν
Τα λόγια μου βουβά
Φιλιά αγάπης κουρασμένης
Αγκαλιές αμήχανες
Στιγμές μηχανικές
Είμαστε στο ίδιο μέρος
Μα δεν είμαστε μαζί
Κοιτώντας την έξοδο
Κανείς μας δεν τολμάει
Η συνήθεια πιο δυνατή
Η ασφάλεια πιο βολική
Κι ας μην περπατάει
Κι ας είναι ανάπηρη
Η κοινή μας πορεία
Πλήξη και ανία
Θέλουμε μα δεν τολμάμε
Την αλήθεια να δούμε
Την πλάτη της γυρνάμε
Συνεχίζουμε να ζούμε
Στο βολικό μας ψέμα
Το μόνο που μας ενώνει
Τα χρόνια που περάσαμε
Προσπαθώντας να βρούμε
Μια δικαιολογία πειστική
Για μένα , για σένα
Μα πάνω απ' όλα για τους άλλους

Κεραυνοβόλος άνοιξη

Μωβ σύννεφα σκέπαζαν την ψυχή μου
βροχή δακρύων βάρυνε τα φτερά
η μοναξιά στράγγιζε την ζωή μου
τοίχος ψηλός και διέξοδος καμιά

τοίχος ψηλός κατέρρευσε εμπρός σου
όταν εσύ με φωνή ανθισμένη
δρόσισες τα όνειρα με το φως σου
ουράνιο τόξο που ανασταίνει

ουράνιο τόξο με χρώμα γκρίζο
ως την στιγμή εκείνη η ψυχή μου
υπήρχα απλά χωρίς να ελπίζω
έτσι φόρτωνα μέρες την ζωή μου

τώρα στις μέρες μου ζωή θα δώσω
έτοιμος την χαρά να υποδεχτώ
περιμένοντας να σε ανταμώσω
ελπίδας νότες θα σιγοτραγουδώ

νότες ευχάριστες και ανθισμένες
αβίαστα στον χώρο κυριαρχούν
χορεύουν τρελά σαν αφηνιασμένες
πεταλούδες πολύχρωμες που πετούν

πεταλούδες εύθραυστες σαν το γυαλί
κεραυνοβόλου άνοιξης συνοδοί
της άνοιξης που μου έφερες εσύ
καθώς μου χάριζες δροσερό φιλί

Ταξίδι

Άγριος καιρός και συ μακριά μου
Σαν δέντρα ξεριζώνω εικόνες του χθες
Φλεγόμενα καράβια τα όνειρα μου
Κι οι λέξεις χάνονται σ αλλόκοτες σιωπές

Την απουσία σου έτρεμα όταν ήσουν κοντά μου
Μακριά μου όταν ήσουν μετρούσα στιγμές
Ύστατες λέξεις πικρές έκαψαν τα φτερά μου
Άθροισμα από δυο μοναξιές με απουσίες πολλές

Στων αναμνήσεων των ωκεανό
Τώρα με βάρκα χάρτινη πλέω
Γυρεύω ελπίδα στο θολό νερό
Μια άλλη ρότα για ταξίδι νέο

Φοίνιξ

Τσάκισαν του έρωτα τα κέρινα φτερά
Στον γκρίζο και τραχύ βράχο της προδοσίας
Και σαν τον Ίκαρο στο κενό γκρεμίστηκα
Τυφλωμένος από του ήλιου τις ακτίνες

Κόρες της θλίψης και του πόνου οι σκέψεις μου
Τα εσώψυχα μου σαν όρνεα ξεσκίζουν
Μες' της απελπισίας το βαθύ έρεβος
Χαμένος, ψάχνω ίχνος ελπίδας και φωτός

Πηγή αστείρευτη δακρύων η ψυχή μου
Να σβήσουν τη φλόγα που με λιώνει δεν μπορούν
Άλικο το χρώμα της ανοιχτής πληγής μου
Αμβλύς, παλλόμενος ο πόνος κυριαρχεί

Στης λήθης τον Καιάδα τις μνήμες πετάω
Αρκετά υπόμενα αδιαμαρτύρητα,
Καρτερικά τη θλίψη, τον πόνο, το δάκρυ
Τώρα πέφτουν οι βαριές κουρτίνες της θλίψης

Μια μαρμαρυγή η πρώτη ένδείξη φωτός
Να ορθοποδήσω προσπαθώ, τρικλίζοντας
Τρομαγμένος νεοσσός στα πρώτα βήματα
Ξέροντας πως σύντομα θα ξαναπετάξω.

Όμηρος

Όμηρος σε ελπίδες και όνειρα άλλων
ράγες που έχουν ήδη στρωθεί
ταξίδι που ερήμην σου έχει δρομολογηθεί
σαν τρένο η ζωή σου τρέχει
τον επόμενο σταθμό περιμένεις
βλέποντας τοπία να εναλλάσσονται
σε ξέφρενο ρυθμό σαν ταινία
όπου δεν συμμετέχεις κι απλά παρακολουθείς
εφησυχασμένος το ευτυχές τέλος περιμένοντας
συνεχίζεις να ανέχεσαι να υπομένεις χωρίς να αντιδράς
χωρίς να προσπαθείς να αποδράσεις
χωρίς να συνειδητοποιείς
ότι δεν είσαι συ που κινείσαι μπροστά
αλλά η ζωή που εσένα προσπερνά
έτσι ξαφνικά γυρνάς μια μέρα και κοιτάς
μα τώρα είναι αργά την ζωή που έφυγε να ζητάς

Σειρήνες

Ζωή πολυτραγουδισμένη
όσες φορές σ' απαρνήθηκα
άλλες τόσες σε ονειρεύτηκα
τα δεσμά σου βαριά ασήκωτα
μα και γλυκά συνάμα.
σαν τις σειρήνες,
που κάθε Οδυσσέα ξετρελαίνουν,
τα ψέματα και οι πλάνες σου
σαν τραγούδι ερωτικό
σαν μελωδία αγγελική
να με μαγέψουν θέλησαν
κι όσες φορές το πέτυχαν
άλλες τόσες οι πληγές μου
είναι καιρός που κωφεύω,
ξανά δεν γελάστηκα και περιμένω
ετούτη την στιγμή.................
θάνατο μυρίζω τώρα, λύτρωση

Φωνές

Φωνές
Που στο μυαλό μου αντηχούν
Φωνές
Που στα χείλη μου δεν φτάνουν
Φωνές
Που στην καρδιά μου κατοικούν
Φωνές
Που τον ειρμό τους δεν χάνουν
Φωνές
Που σκέψεις μου αναμασούν
Φωνές
Που ποτέ δεν ξαποσταίνουν
Φωνές
Που θέλουν κι όμως δεν τολμούν
Φωνές
Που σιωπηλά επιμένουν
Φωνές
Συνειδήσεως καθαρής
Φωνές
Αναμνήσεων θαμμένων
Φωνές
Σκέψεως άσπιλης, αγνής
Φωνές
Παιδικών φόβων κρυμμένων
Φωνές
Που γίνονται πλημμυρίδα
Φωνές
Που φοβούνται να ειπωθούν
Φωνές
Που τραγουδούν για ελπίδα
Φωνές
Που σαν στίχοι θα εκφραστούν

ΖΩ-ΟΝ

Με τον εγωισμό και την απληστία για παρωπίδες
πορευόμαστε σε ατέρμονες και αδιέξοδες πορείες
μαγεμένοι από ψεύτικες και πλαστικές ελπίδες
ενός παράδεισου αγορασμένου με κουπόνια

στο έλος της κατανάλωσης τσαλαβουτώντας
τον δρόμο προς την Εδέμ την πολυπόθητη
προσπαθούμε να βρούμε μπουσουλώντας
ζαλισμένοι απ' τα φώτα των διαφημιστικών πινακίδων

χαμένοι, μονάχοι στην έρημο της πληροφόρησης
αναζητάμε μάταια μια όαση ειλικρίνειας
αγορασμένο έχουν το προνόμιο της εξιστόρησης
αυτοί που τώρα γράφουν ιστορία ως άλλοι νικητές

περνάνε οι νύχτες κι οι μέρες μας ανέραστες
θυσία στου μάρκετινγκ το βωμό τα αισθήματα
και οι διαφορές μεταξύ μας δήθεν αξεπέραστες
ποτέ δεν μας αφήνουν τα τσεκούρια να θάψουμε

ανεκπλήρωτες οι παιδικές αθώες επιθυμίες
ξεχασμένες σε κάποια γωνιά στο πατάρι του νου
σαν φαντάσματα από στοιχειωμένες ιστορίες
στα όνειρα μας έρχονται και μας τρομάζουν

και η ύπαρξη μας μια λεπτομέρεια χωρίς καμιά άξια
ένας αριθμός σε λίστες στατιστικής όλη η ζωή μας
κι εμείς να πλέουμε αποχαυνωμένοι στην ανυπαρξία
ευτυχείς κι ικανοποιημένοι από το πειθήνιο εγώ μας

Μιά άλλη φορά

Βλοσυροί οι καιροί
στέκονται και μας μετρούν
με το παρελθόν γιά μέτρο
ζυγιάζουν το μέλλον μας

και μεις βουβοί, μουδιασμένοι
σαν νεοσύλλεκτοι φαντάροι
παρατεταγμένοι, ακίνητοι
περιμένουμε παράγγελμα
που θα εκτελέσουμε πειθήνια

για άλλη μια φορά ανίκανοι
να υψώσουμε φωνή και ανάστημα
για άλλη μια φορά ανίκανοι
να χαλάσουμε τον σχηματισμό
για άλλη μια φορά ανίκανοι
να αρνηθούμε να υπακούσουμε.

Θυσία

Στον βωμό της επιβίωσης
θυσίασα το γέλιο μου

Στο ιερό χρήμα
αφιέρωσα την ζωή μου

Στο ναό της κατανάλωσης
απόθεσα τα όνειρα μου

Στην αυταπάτη σας
έψαχνα την ευτυχία

την ευτυχία που έχασα
όταν σας έδωσα για ενέχειρο
το πρώτο μου χαμόγελο.

0

Η άμμο ψηφίδα την ψηφίδα
στην κλεψύδρα της ζωής μου κυλά
τα χρόνια με προσπέρασαν γοργά
και γω ακόμα εδώ χωρίς πυξίδα

συλλογή απωλειών στο πατάρι του μυαλού μου
αναμνήσεις σκονισμένες κι όνειρα ξεχασμένα
σχέσεις χαμένες, στα πρέπει τα θέλω θαμμένα
με τους κανόνες σας θολώσατε το νου μου

τα χρόνια που σπατάλησα γυρεύοντας σκοπό
τιμωροί αμείλικτοι σαν ερινύες γυρνούν
επίμονα, βασανιστικά λύτρωση ζητούν
και ΄γω ένα δεν φταίω να ψελλίσω προσπαθώ

Ξε - χάσαμε

Ξεχάσαμε να γελάμε ,μου είπες
όχι σαχλά κι ανόητα
και κατά παραγγελία
με τα κρύα αστεία τους
αλλά να γελάμε πραγματικά,
αυθόρμητα, αθώα, με την καρδιά μας
με το γέλιο εκείνο που φωτίζει
την ψυχή μας, το προσωπό μας, τα μάτια μας

Ξεχάσαμε να κλαίμε ,σου είπα
όχι κροκοδείλια με δήθεν ευαισθησία
και κατά παραγγελία
στα ειδικά αφιερώματα τους
όπου πουλάν εξαγνισμούς συνειδήσεων
φτηνά, με ένα τηλεφώνημα
αλλά να κλαίμε πραγματικά
μ' εκείνο το κλάμα το βουβό
που δάκρυ δεν τρέχει αλλά
η ψυχή πλυμμηρίζει
γιά όλα αυτά που μας αγγίζουν
στα βαθύτερα στρώματα του είναι μας

Ξεχάσαμε να αισθανόμαστε, είπαμε
την χαρά, τον πόνο, την αγάπη, τη λύπη
όχι κατά παραγγελία με μία επιγραφή
να μας το υπενθυμίζει
αλλά ελεύθερα με την ψυχή μας, με την καρδιά μας,
με όλο μας το είναι να βαπτίζεται στο συναίσθημα

Κοιταχτήκαμε γιά μιά στιγμή
κι ύστερα μουδιασμένοι όπως πάντα
χαμηλώσαμε το κεφάλι και συνεχίσαμε
να πληκτρολογούμε αποτελέσματα
σιωπηλοί, ως συνήθως οκτώ με τρεις.................

Η μισθοφόρος του έρωτα

Μετρώντας τον χρόνο σου
στις γραμμές ενός κορμιού
ζυγίζεις τον πόνο σου
στην άκρη του κρεβατιού

απ΄ την χρήση φθαρμένη
γυναίκα "αμαρτωλή"
με τον έρωτα ξένη
αναρωτιέσαι γιατί

όνειρα είχες πολλά
εφιάλτες γίναν τώρα
η μόνη σου συντροφιά
πελάτες με την ώρα

στο τσαντάκι τα λεφτά
με τη ψυχή στο στόμα
πεζοδρόμιο ξανά
για πούλημα το σώμα

πεζοδρόμιο ψυχρό
παγώνει την ψυχή σου
θέλεις να λήξει εδώ
το νήμα της ζωής σου

καταρρέουσα ψυχή
προσπαθείς να κρατηθείς
με τη σκόνη τη λευκή
παρηγοριά μιας γραμμής

σε βρήκαν ένα πρωί
σε δωμάτιο σκοτεινό
στο κρεβάτι μοναχή
κι ένα γράμμα στο πλευρό.

Ρόδα της ερήμου

Σε θάλασσα ρόδινη έπλεα χθες βράδυ
Μεσ' του ονείρου μου την πλάνη βυθισμένος
Της ερήμου λουλούδια απαλά σαν χάδι
Τα ρόδα που μια φορά τον χρόνο ανθίζουν

Κάτω από την αλμυρή έρημο κρυφά
Με υπομονή της ζωής χυμούς μαζεύουν
Και ας ξέρουν ότι μέσα σε λίγα λεπτά
Στον ανελέητο ήλιο μόνα θα καούν

Τριαντάφυλλα της μακρινής Ατακάμα
Με μυρωδιά πλανεύτρα, μνήμης αφύπνιση,
Τέλη του Μάρτη ανθίζετε σαν θάμα
Κόντρα στην λογική και στο νεκρό τοπίο

Τ' άλικο χρώμα σας στην μνήμη μου για πάντα
Κόκκινη θάλασσα σε έρημο αλμυρή
Ξημέρωμα σς κάποιου Μάρτη της τριάντα
Σας είδα στη χώρα που ποιητής εφηύρε

Όπως τα αισθήματα μου έτσι και εσείς
Για της λύτρωσης την μέρα αδημονείτε
Την μέρα που ο ανθός αυθάδης και θρασύς
Την γλώσσα στο σίγουρο θάνατο θα δείξει

Στον κόρφο μου μέσα να σας κρύψω θέλησα
Διαφυγή από τον αφανισμό να δώσω
Μα τ' αγκάθια σας τα μυτερά αμέλησα
Που με τιμώρησαν για την αλαζονεία

Πεπρωμένου δύναμη είναι που ορίζει
Της ερήμου τα ρόδα όπως ο έρωτας
Ν' ανθίζουν σε τόπο που θάνατος μυρίζει
Κι ας είναι σίγουρος ο τραγικός χαμός τους

Ξυπνώντας πρωί μες τα σεντόνια τα λευκά
Στο στήθος, πόνος , τ' αγκαθιού το λάβωμα
Στα χέρια, αίμα , των ρόδων παντού μυρωδιά
Της πλάνης μου ανάμνηση, ροδοπέταλα

(εμπνευσμένο από τον LUIS SEPULVEDA)

Πικρό ταγκό

Είν' η ζωή μου
Σαν το παιχνίδι - που παίζουν τα μικρά παιδιά
Είν' η ζωή μου
Ένα ταξίδι - που δεν με βγάζει πουθενά

Μέσα σε κύκλο
Εγκλωβισμένος - και διέξοδο καμιά
Μέσα σε κύκλο
Είμαι κλεισμένος - και δεν αντέχω άλλο πια

Πικρό ταγκό
Πικρό ταγκό - χορεύω μοναχός
Πικρό ταγκό
Πικρό ταγκό - με βήματα πίσω συνεχώς
Πικρό ταγκό

Μοναξιά

Φυλακή ο χρόνος
οι μνήμες παγίδα

τα όνειρα πόνος
ψέμα η ελπίδα

μόνος μες το πλήθος
σκιά μες τις σκιές

έσβησε ο μύθος
τέλος μη ευτυχές

σε μάσκα κρύβομαι
τον φόβο μην δείτε

δεν σας ανοίγομαι
μην φοβηθείτε

ΕΝΑΡΞΗ

Ο τρόμος της λευκής σελίδας.............
Η έλλειψη τόλμης.................
κι όμως κάτι θέλει να βγει,
σαν νεοσσός με δυσκολία το τσόφλι σπάει
τώρα τρικλίζει, παραπατάει, πεισματικά στέκεται
όρθιο απέναντι στην πρόκληση.
Ενας καινούριος κόσμος γεμάτος εκπλήξεις περιμένει.
Καλώς σας βρήκα!!!!!