Φοίνιξ

Τσάκισαν του έρωτα τα κέρινα φτερά
Στον γκρίζο και τραχύ βράχο της προδοσίας
Και σαν τον Ίκαρο στο κενό γκρεμίστηκα
Τυφλωμένος από του ήλιου τις ακτίνες

Κόρες της θλίψης και του πόνου οι σκέψεις μου
Τα εσώψυχα μου σαν όρνεα ξεσκίζουν
Μες' της απελπισίας το βαθύ έρεβος
Χαμένος, ψάχνω ίχνος ελπίδας και φωτός

Πηγή αστείρευτη δακρύων η ψυχή μου
Να σβήσουν τη φλόγα που με λιώνει δεν μπορούν
Άλικο το χρώμα της ανοιχτής πληγής μου
Αμβλύς, παλλόμενος ο πόνος κυριαρχεί

Στης λήθης τον Καιάδα τις μνήμες πετάω
Αρκετά υπόμενα αδιαμαρτύρητα,
Καρτερικά τη θλίψη, τον πόνο, το δάκρυ
Τώρα πέφτουν οι βαριές κουρτίνες της θλίψης

Μια μαρμαρυγή η πρώτη ένδείξη φωτός
Να ορθοποδήσω προσπαθώ, τρικλίζοντας
Τρομαγμένος νεοσσός στα πρώτα βήματα
Ξέροντας πως σύντομα θα ξαναπετάξω.