5 λέξεις μια επίσκεψη

Ξύπνησα νωρίς, ως συνήθως, ήταν δεν ήταν οχτώ το πρωί.
Αφού επιβλήθηκα στην πάλη μου με το κρεβάτι και το πάπλωμα,
άνοιξα το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάρτη
γιατί ο ήλιος μάλλον απεργούσε. Η μέρα μουντή, αναποφάσιστη.
Να βρέξω να μην βρέξω, να ξημερώσω να μην ξημερώσω.

Πλυσ' ντυσ'και τσακισ' σκέφτηκα, μια ώρα αργότερα
έπινα τον απαραίτητο πρωινό καφέ μου, μαύρο και δυνατό,
σχεδιάζοντας την επίσκεψη που είχα υποσχεθεί ότι θα κάνω.
Παίρνω το Μετρό την γραμμή 2 (La Chapelle) με κατεύθυνση
Nation και κατεβαίνω στην έξοδο Père Lachaise.
Βρίσκομαι στην ανατολίκή πλευρά του Παρισιού
στην είσοδο του κυριότερου νεκροταφείου του Παρισιού
"που πήρε το όνομα του ιησουίτη Λασέζ, εξομολογητή
του Λουδοβίκου ΙΔ" όπως με πληροφορεί
ο πάντα χρήσιμος οδηγός μου που συμπληρώνει
"ένας υπέροχος τόπος για να κάνετε τη βόλτα σας."
Απέξω μια πινακίδα,

διαβάζω:
Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Κυριακή 08:00 - 17:00

Ωραία είναι λίγο πριν τις δώδεκα, έχω ώρα σκέφτηκα.
Μ έναν χάρτη στο χέρι ξεκινάω την επίσκεψη μου
στην τελευταία κατοικία του Μολιέρου, της Έντιθ Πιαφ,
του Όσκαρ Γουάϊλντ, του Ντελακρουά,του Υβ Φοντάν,
του Σοπέν, του Ζορζ Μελιές, του Μαρσέλ Προυστ,
της Μαρίας Κάλλας και του Τζιμ Μόρισον.
Περνάω τη λεωφόρο των ξένων πεσόντων, και σχεδόν κάθε
μνημείο με αναγκάζει να σταματήσω, να αφουγκραστώ,
να διαβάσω τα γράμματα που κείτονται πάνω στα μάρμαρα
και τις πέτρες, μηνύματα για το υπερπέραν.
Η μυρωδιά των φρέσκων λουλουδιών, η κατανυκτική σιωπή
και ο μουντός καιρός συμπλήρωναν το τέλειο σκηνικό.
Θυμήθηκα την περιγραφή του τάφου του Γιάννη Αγιάννη
με την οποία κλείνει ο Βίκτωρ Ουγκώ τους Άθλιους και ανατρίχιασα.
Να η Πιαφ και λίγο πιο κει ο Όσκαρ Γουάιλντ και λίγο πιο πέρα

ένα μνήμα με την επιγραφή:

James Douglas Morrison
1943 - 1971
"ΚΑΤΑ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ"

και μια πινακίδα να προειδοποιεί

για τα πρόστιμα για τυχόν «βανδαλισμούς».

Ήταν Ιούλιος του 1971 όταν η είδηση ότι ο Τζιμ Μόρρισον

των DOORS δεν ζούσε πια συντάραξε τον κόσμο της ροκ.
Ο κύριος εκφραστής του τρίπτυχου «sex, drugs, rock n roll»

είχε περάσει στην «άλλη» πλευρά, ή μήπως όχι;
Όπως και να ‘χει τούτη δω η πέτρα είναι καθημερινός τόπος

προσκυνήματος από εκατοντάδες άτομα διαφόρων ηλικιών,

φυλών και προελεύσεων και από σήμερα ήμουν ένας από αυτούς.

Γύρισα και κοίταξα τον μαύρο ουρανό σαν να ήθελα

να βρω το σύννεφο απ’ όπου μας κοίταζε και μια ψιχάλα

με βρήκε στο μέτωπο κύλησε ενώθηκε με μια υποψία από δάκρυ

και έπεσε στην πέτρα. Ο χρόνος δεν υπήρχε πλέον.
Προσγειώθηκα απότομα από την ειδοποίηση ότι το νεκροταφείο

κλείνει σε μια ώρα, γύρισα έριξα μια τελευταία ματιά

και καθώς γύρισα να φύγω θα ορκιζόμουν

ότι άκουγα κάπου στο βάθος

Riders on the storm

Riders on the storm

Into this house were born

Into this world were thrown

ΥΓ1: Η Loth μου έδωσε μερικές λέξεις
(μαύρο, σεξ, πάλη, νεκροταφείο, ήλιος) και βγήκε αυτό
ΥΓ2: Όταν πάω στο Παρίσι θα κάνω πραγματικότητα

την επίσκεψη μου αυτή
ΥΓ3: Αυτό υπολόγιζα να το ποστάρω αύριο αλλά

αφού κατάφερα και το τελείωσα…
ΥΓ4: Αυτό σημαίνει ότι αύριο δεν έχει,

μην κακομαθαίνετε κιόλας και εκπομπή και πόστινγκ