ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ - ΝΤΙΝΟΣ ΣΑΔΙΚΗΣ

Συνεχίζω ακάθεκτος....
Είπαμε εάν έχετε καμιά ιδέα, διόρθωση ή παρατήρηση,
ευπρόσδεκτη.......

ΝΤΙΝΟΣ ΣΑΔΙΚΗΣ
Ο Ντίνος Σαδίκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στου Ζωγράφου, στην Αθήνα. Σε ηλικία 18 ετών φεύγει για σπουδές στα ΤΕΙ Λάρισας και μετά από τρία χρόνια τελειώνει με άριστα τη σχολή Παραϊατρικών επαγγελμάτων, τμήμα Μικροβιολογίας. Εκεί ήταν που κόλλησε και το… μικρόβιο της μουσικής.
Ο ίδιος έχει δηλώσει:
"Την Ιατρική δεν τη παράτησα εγώ, με παράτησε αυτή. Δεν ήταν καμία απόφαση της στιγμής ή μία μεγάλη απόφαση όπως μπορεί να ακούγεται. Με τα χρόνια που περνούσαν σιγά σιγά η Ιατρική με άφηνε. Εξάλλου η μουσική πάντα με τραβούσε περισσότερο και είδα ότι το να γίνω και γιατρός αναγκαστικά, επειδή έφτασα στο πτυχίο, δε με εξέφραζε. Καλύτερα καλός διασκεδαστής, παρά κακός γιατρός."Αυτοδίδακτος στην κιθάρα, γράφει τα πρώτα του τραγούδια και δημιουργεί μαζί με τον Στέφανο Κανελλή τα ΜΑΥΡΑ ΤΗΓΑΝΙΑ, γκρουπ πρόδρομο των ΕΝ ΠΛΩ. Εν τω μεταξύ έχει περάσει σαν αριστούχος, χωρίς εξετάσεις, στην ιατρική της Αθήνας την οποία και παρατάει μετά έξι χρόνια, στο πτυχίο. Γνωρίζεται με τον Δήμο Ζαμάνο και σχηματίζουν τους ΕΝ ΠΛΩ (Αθήνα 1985).Από αυτή την κολλητή σχέση προκύπτει μετά τέσσερα χρόνια και πολλές περιπέτειες, ο ένας και μοναδικός δίσκος του σχήματος με τον ομώνυμο τίτλο «ΕΝ ΠΛΩ» (Penguin 1989 – παραγωγός: Ανδρέας Χριστοφίλης), ο οποίος θεωρείτε και ένας από τους πιο σπάνιους (1000 αντίτυπα) και ακριβούς δίσκους βινυλίου ελληνικού συγκροτήματος. Ιστορίες για πάθη που ξέφτισαν, βαθμιαίες καταπτώσεις, παρέες που βυθίστηκαν στην τρέλα, όνειρα που μέσα τους βρυχούνταν ασταμάτητα χείμαρροι αγωνίας και ελπίδας, ήταν τα αγαπημένα θέματα των ΕΝ ΠΛΩ, αυτά που στοιχειώνουν τον Ντίνο και στην μετέπειτα προσωπική του πορεία.Οι Εν Πλω είναι συγκρότημα θρύλος. Εξαφανίστηκαν πριν καλά-καλά εμφανιστούν στα τέλη του '80, κι όμως αποτελούν για πολλούς σημείο αναφοράς για το ελληνόφωνο - και γενικότερα το ελληνικής προέλευσης - ροκ. Όταν τα 1000 αντίτυπα του "Εν Πλω" εξαντλήθηκαν, δεν εκμεταλλεύτηκαν τις πολύ καλές κριτικές στον τύπο και δεν έδειξαν να ενδιαφέρονται να τυπώσουν περισσότερα. Κι ακόμη, δεν τους απασχολούσαν οι συναυλίες. Από τους Εν Πλω εκτός των δύο φίλων και τον Κώστα Καλογήρου πέρασαν και οι Χρήστος Πολίτης, Δημήτρης Καφούσιας, Στράτος Αλοίμονος. Η μουσική των Εν Πλω είναι περισσότερο "ελληνική" και πρωτότυπη από άλλα γκρουπ που έδρασαν εκείνη την εποχή, τα στοιχεία ελληνικής παράδοσης, όπως κλαρίνα και απόηχοι ρεμπέτικου, είναι πρωτοτυπία. Οι στίχοι αληθινοί, και στα Ελληνικά. Λίγο κλειστοφοβικοί ίσως, απαισιόδοξοι. Η ερμηνεία του Σαδίκη ήταν παθιασμένη αλλά καθόλου "δήθεν" ή στημένη. Η παραγωγή καλύτερη από άλλες εγχώριες της εποχής. Η δισκογραφία τους ήταν πολύ περιορισμένη. Κυκλοφόρησαν έναν μόνο δίσκο, το "Εν Πλω" το 1989. Είχε προηγηθεί το 1987 ένα demo με 10 κομμάτια ηχογραφημένα σε τετρακάναλο. Ένα mini LP με τα remix του "Εν Πλω" που ετοίμασαν, τελικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Κάποια τραγούδια του δίσκου "Μολυβένιες Ιστορίες" του Ντίνου Σαδίκη είναι της εποχής των Εν Πλω. Ένα 7' single που κυκλοφόρησε με το fanzine "Στις Σκιές του Β' 23", περιέχει διασκευή στο "Αντιλαλούν Δύο Φυλακές" του Μ. Βαμβακάρη.
1.DEMO '87 [1987 - TAPE] 2.ΕΝ ΠΛΩ [1989 - LP] 3.ΕΝ ΠΛΩ [1989 - EP] 4.FRAGMENTA III [1991 - EP] 5.ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ; [1991 - EP]
Το 1995 συμμετέχουν στην συλλογή «Act Up – Εν τούτω νίκα» με το κομμάτι "421"
Οι Χρήστος Πολίτης, Δημήτρης Καφούσιας, Στράτος Αλοίμονος αργότερα έφτιαξαν τους Επόμενη Κίνηση και κυκλοφόρησαν το ομώνυμο δίσκο το 1997, ενώ συμμετέχουν επίσης και στο "Μίξερ της Λένας Πλάτωνος" που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με τη διασκευή στο κομμάτι "Κυψέλη".
Το 1991 ο Ντίνος Σαδίκης βρίσκεται στην Κρήτη και δουλεύει πάνω σε νέο υλικό. Πολύτιμος συνεργάτης σ' αυτή την απόπειρα, ένας φίλος από τους ΕΝ ΠΛΩ, ο μπασίστας Μίμης Καφούσιας. Η περίοδος αυτή της ζωής του Ντίνου αποτυπώνεται τελικά στον πρώτο προσωπικό του δίσκο «ΜΟΛΥΒΕΝΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ» (Μύλος 1996). Στο άλμπουμ περιέχεται και η διασκευή του κομματιού των Εν Πλω "Χωρίς Κανόνα", το οποίο τραγουδάει ο Δημήτρης Καφούσιας καθώς ο Ντίνος Σαδίκης ήθελε να δει το αίσθημα που βγαίνει μέσω ενός άλλου ερμηνευτή.
Μετακομίζει στην Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται ως διευθυντής προγράμματος, παραγωγός και ηχολήπτης στο Ράδιο 88μισό. Εννιά χρόνια μετά τις «Μολυβένιες Ιστορίες», ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Ντίνου Σαδίκη είναι πλέον γεγονός. «Το γέλιο των πολλών» ηχογραφήθηκε στη Θεσσαλονίκη και κυκλοφορεί τον Σεπτέμβρη του 2005. Ο Ντίνος Σαδίκης συμμετείχε και στο CD "Ο Χαμένος Tα Παίρνει Όλα" του Γιάννη Αγγελάκα, όπου τραγουδούσε το ομώνυμο κομμάτι μαζί με τον Αγγελάκα. Εν τω μεταξύ ο Δήμος Ζαμάνος αποχωρεί οικειοθελώς απ τη ζωή το 2004.
Στην Θεσσαλονίκη γνωρίζει καινούργιους φίλους, μουσικούς της πόλης, νέα παιδιά που τον συνοδεύουν μέχρι και σήμερα στις ηχογραφήσεις και στις σπάνιες, είναι αλήθεια, εμφανίσεις του (Φεστιβάλ Διεθνούς Αμνηστίας, Φεστιβάλ Δρυμού, συναυλίες στο Μύλο, στο Gagarin και στον Λυκαβηττό). Συμμετέχει ενεργά μέχρι και σήμερα στους ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ, το γκρουπ που συνοδεύει τον Γιάννη Αγγελάκα.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ :
1996 Μολυβένιες ιστορίες (Μύλος)
1996 Και λοιπόν τι; (EP) (Tsalapetinos Productions)
2005 Το γέλιο των πολλών (Lazy Dog)

Με δικά του λόγια :
Οι μεγάλες ευκαιρίες βρίσκονται παντού. Αρκεί να είσαι εσύ έτοιμος και εντάξει με τον εαυτό σου για να τις δεις. Υπάρχουν ακόμη και στο τελευταίο χωριό. Και στην Κρήτη που έζησα, έζησα τις μεγάλες ευκαιρίες. Οι μεγάλες ευκαιρίες είναι γι' αυτούς που κάνουν καριέρα. Και εγώ δε κάνω καριέρα.
Από τη Θεσσαλονίκη θα με διώξει ένας συντηρητισμός που πιάνω στον αέρα, αρκετά χρόνια τώρα που δεν τον είχε η Θεσσαλονίκη. Βλέπω μία Θεσσαλονίκη σφιχτή. Μια πόλη φοβισμένη απέναντι στο καινούργιο και σε νέα πράγματα. Δεν ήταν έτσι η Θεσσαλονίκη. Ηταν η πόλη των λαών και των πολιτισμών. Αν κάτι έχει να περιμένει πραγματικά η πόλη αυτή, θα έρθει από τους μετανάστες.
Βλέπω πολλά νέα παιδιά να γεμίζουν τα σαββατοκύριακα τα σκυλάδικα και αυτό με τρελαίνει. Θα έλεγα την επόμενη φορά που θα φωνάξουν στις καταλήψεις για το άρθρο 16 να παίξει η Καίτη Γαρμπή. Σε αυτήν πηγαίνουν να διασκεδάσουν ούτως ή άλλως.
90-60-90 είναι η κοινωνία του lifestyle ή αλλιώς η κοινωνία της αρπαχτής, της βιτρίνας και του σταρχιδισμού. Δε με νοιάζει τίποτα, να 'ναι καλά το σώμα μου με τις αναλογίες 90-60-90 και τίποτα άλλο. Αυτός είναι ο τηλεοπτικός πολιτισμός. Το απόλυτο τίποτα. Μία φούσκα. Μία μπούρδα, που θα σκάσει στα μούτρα τους.
Η συνεργασία με το Γιάννη Αγγελάκα βγήκε μέσα από την παρέα. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Και εγώ και ο Γιάννης λειτουργούμε μέσα από αυτό το πράγμα. Είμαστε άνθρωποι που έχουμε μάθει να παίζουμε μαζί με άλλους.
Ο Μιχάλης Πρέκας ήταν άλλη μία περίπτωση φίλου, που συμμετείχε σε μία οργάνωση, την «Αντικρατική Πάλη» και έκανε κάποια πράγματα. Από εκεί και πέρα, όταν κάποιο τον θεωρώ φίλο τον δέχομαι έτσι όπως είναι. Και είναι πολύ λίγοι οι φίλοι. Δεν είναι φίλοι τα μάτσα μούτσα και οι περιστασιακές σχέσεις. Ανάμεσα στους πολύ λίγους φίλους μου εκείνη την εποχή ήταν και ο Μιχάλης. Θεωρώ μεγάλη μου τιμή που ήταν φίλος μου και αισθάνομαι πολύ όμορφα στην ανάμνηση αυτής της φιλίας.
Η οικογένειά είναι μια παρεούλα, που βοηθάει τα μέλη της να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Δεν είναι ούτε ο γάμος ούτε τα βαφτίσια ούτε οι αρραβώνες ούτε τα σκυλογλέντια που κάνουν στους γάμους. Ολα αυτά είναι επιχείρηση. Πιστεύω ότι ο γάμος δεν είναι τίποτα παραπάνω, μία στενή παρέα στο ίδιο σπίτι.
Δε φοβάμαι τον αξιοπρεπή θάνατο. Φοβάμαι τον ξεφτίλα θάνατο. Φοβάμαι τις τελευταίες στιγμές, γιατί σε αυτές παίζεται το παιχνίδι της ζωής. Το τι έζησες, το τι ήσουν, τι έκανες. Φοβάμαι το θάνατο που σου δείχνει ότι δεν έζησες και ελπίζω αυτό το πράγμα να το αποφύγω. Αν το καταφέρω θα είμαι πλήρης. Δεν έχουμε δικαίωμα να πεθάνουμε βλάκες.


18 Αυγούστου 2001
Το γράμμα που ακολουθεί έχει γραφτεί από τον Παντελή Ροδοστόγλου για τον Ντίνο Σαδίκη. Ο Ντίνος Σαδίκης άνοιξε την συναυλία των Κρίνων στο Λυκαβητό (12-9-2001) και, όπως επισημαίνουν οι ίδιοι "δεν είναι ένας απλός καλεσμένος αλλά ένα όνειρο πολλών χρόνων".
- ΜΗΠΩΣ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ; -
Για μένα που μεγάλωνα στα μέσα της δεκαετίας του '80, ο δίσκος των ΕΝ ΠΛΩ έσκασε εκείνη την εποχή σαν βραδυφλεγής βόμβα. Τις νύχτες, υπό το φως των κεριών με μάτια έκθαμβα, βουτηγμένα στη νοσταλγία, άκουγα αυτή τη μουσική - πότε ήρεμη, πότε δαιμονική - να με κυριεύει με τον μυστικό σπασμό μιας μακρινής συγγένειας και μια φωνή γεμάτη παιδιάστικη ειλικρίνεια, βαπτισμένη θαρρείς σ' ένα απόκοσμο θάμπος να διηγείται ιστορίες αγάπης και πολέμου. Ιστορίες για πάθη που ξέφτισαν, βαθμιαίες καταπτώσεις, παρέες που βυθίστηκαν στην τρέλα, όνειρα που μέσα τους βρυχώντουσαν ασταμάτητα χείμαρροι αγωνίας και ελπίδας. Πάντα αναρωτιόμουν ποιος να 'ταν αυτό ο χαρισματικός τσαρλατάνος, αυτός ο κατασκευαστής ονείρων, ο μυστικοσύμβουλος, ο ταχυδακτυλουργός, ο αγκιτάτορας, ο ακαθορίστου φύλλου κατ' επάγγελμα γόης που ξεχείλιζε ιδέες, συνταγές, πόνο, αναμνήσεις, ιστορίες, παραμύθια για παιδιά. Χρόνια αργότερα βγαίνει ένας δίσκος με τον τίτλο «Μολυβένιες Ιστορίες». Συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής στον δίσκο αυτό ήταν ο Ντίνος Σαδίκης η «φωνή» και ένα από τα δύο μέλη των ΕΝ ΠΛΩ. Επιτέλους λίγο φως στην υπόθεση. Τα χρόνια περνούσαν και πάντα είχα στο μυαλό μου αυτόν τον άνθρωπο σαν τον χαμένο μου πατέρα, σαν τον αγέννητό μου γιο, σαν ένα προσφιλές και οικείο φάντασμα που με συντρόφευε στους κόλπους μιας φαντασμαγορίας κάποιας προηγούμενης και ξεχασμένης μου ζωής. Η μοίρα το 'φερε να συναντηθούμε με τον Ντίνο στην Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια μιας συναυλίας της Διεθνούς Αμνηστίας όπου θα συμμετείχαν τα Διάφανα Κρίνα, ο Ντίνος Σαδίκης και κάποια άλλα συγκροτήματα. Στο αυτοκίνητο, στο δρόμο για τη Θεσσαλονίκη με τα υπόλοιπα παιδιά απ' τα Κρίνα συζητούσαμε γι' αυτή τη συνάντηση, άλλοι με περίσσια αγωνία, άλλοι με απλό ενδιαφέρον. Το βράδυ, όταν ο Ντίνος με το συγκρότημά του βγήκαν να παίξουν, σε μια κατάμεστη «Υδρόγειο», έκατσα οκλαδόν στο πλαϊνό μέρος της σκηνής και γεμάτος αγαλλίαση και δέος παρατηρούσα αυτόν τον άνθρωπο, γυμνό απ' τη μέση και πάνω να φτύνει τις λέξεις του σαν μανιακός σε παραλήρημα, ένας Πήτερ Παν - Ίγκυ Ποπ παραδομένος στις δίνες ενός δαιμονικού χορού που πήγαζε από τα όνειρα των Ζουλού και τα υψίπεδα της κόλασης. Στο τέλος της συναυλίας, έπεσε πάνω μου σαν να με γνώριζε καιρό. Ήπιαμε αρκετές μπύρες αγκαλιά και μου διηγόταν τη ζωή του, τα χρόνια που ήταν μακριά μου. Ζήσαμε κι άλλες χαρές έκτοτε. Ο Ντίνος είναι ένα αθώο παιδί, μια λυπημένη σκέψη που περιφέρεται γυμνή στις ερημιές της σύγχρονης Πομπηίας και που αρέσκεται να μετατρέπει τη λύπη σε ομορφιά και να εξακτινώνεται σε φως και φθόγγους. Η ανάμνηση και η προσδοκία του τον κάνουν να ζει πέρα απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Κάποια στιγμή της ζωής του ο Ντίνος έπρεπε να διαλέξει: ή αυτός ήταν «τρελός» ή ο κόσμος γύρω του. Διάλεξε τον κόσμο. Κι είχε δίκιο.
Παντελής Ροδοστόγλου Εκ μέρους και των υπόλοιπων παιδιών που αποτελούν τα Διάφανα Κρίνα.

Συνεντευξεις του Ντίνου Σαδίκη: http://www.ypokoultoura.gr/music/en_plw/in_rock-en_plw.html http://www.ypokoultoura.gr/music/en_plw/xoris_kanona_96.html http://www.atraktos.net/article.asp?cat=16&article=1125

Οι πηγές μου:
http://www.geocities.com/diafanakrina_gr/afierwmata_gramma.htm
http://www.rocking.gr
http://www.ypokoultoura.gr/music/en_plw/en_plw.html
www.pathfinder.gr