Αυτόματη γραφή

It's been a hard day's night and I've been working like a dog

It's been a hard day's night, I should be sleeping like a log*
Κάνω σβούρες (όχι στο σαλόνι – καθότι είμαι τ’ αλωνιού
κι όχι του σαλονιού) στο διαδίκτυο (ίντερνετ ελληνιστί – να δεις
που το word δεν το έβγαλε λάθος αναγνώρισε την λέξη ίντερνετ
γραμμένη στα Ελληνικά και φαντάζομαι ότι θα την αναγνωρίζει
σε όποια γλώσσα και να την γράψεις)
στις διαδικτυακές καταχωρίσεις ή ιστολόγια
(μπλογκς ντε) των «συνταξιδιωτών» μου καθώς
και άλλων και βλέπω ότι πολλοί είναι στο ίδιο μήκος κύματος

και λέω σ' έναν από τους εαυτούς μου:
δεν ξεκίνησε καλά ο μήνας Απρίλιος.

Άλλοι γράφουν με αυτόματη γραφή*
(είδος υπερρεαλιστικής έκφρασης),
άλλοι γράφουν πίτα (με γύρο) στον εκνευρισμό,
άλλοι αναπολούν το παρελθόν με ρομαντισμό.
Θα μου πεις αυτό δεν έκαναν και τον προηγούμενο καιρό;
Και θα ‘χεις μάλλον (ΜΑΛΛΟΝ ΛΕΩ) δίκιο
(ΕΝ ΜΕΡΕΙ – γιατί ως γνωστόν δεν έχω πάντα δίκιο
αλλά δεν έχω ποτέ άδικο),
απλώς εμένα μου φαίνεται κάπως τότε…
ΡΕ λες να φταίω εγώ;;; Μπααα εγώ ποτέ δεν φταίω…
Τότε τι φταίει;;;
Δεν ξέρω τι φταίει αλλά μια σπαρίλα να την πω
βαρεμάρα να την πω ένα ώχουουου με ταλανίζει,
αυτό απ’ την μια μεριά γιατί από την άλλη υπάρχει
ένας εκνευρισμός να το πω, ένα τσιτάρισμα να το πω
ένα άει στο @#$(*!!#^ να το πω (μέρες που ‘ναι).
Θα ‘ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη...σαλαλαλα
(είναι κολλητικό τελικά JoaN) με την διαφορά
η άνοιξη μοιάζει με το αγγούρι (πράσινη καθώς είναι)
άλλος το τρώει και δροσίζεται και άλλος το τρώει και ζορίζεται…
Οι μέρες μεγαλώνουν (μαζί τους και ‘γω ενώ όταν μικραίνουν
εγώ συνεχίζω να μεγαλώνω)…ο καιρός γίνεται όλο
και πιο καλοκαιρινός και τούτο δω το κείμενο
(ποστ στα Ελληνικά) ολοένα και μοιάζει με έκθεση
τρίτης δημοτικού, σαν εκείνες που έγραφα
και εκνεύριζα την δασκάλα γιατί δεν έβγαζε άκρη
με τον ειρμό των σκέψεων μου….
Κάτι άλλο όμως ήθελα…
Α! ΝΑΙ, παρατήρησα λοιπόν ότι άλλοι γράφουν
με αυτόματη γραφή, άλλοι γράφουν με εκνευρισμό,
άλλοι αναπολούν το παρελθόν με ρομαντισμό,
εγώ είπα να δοκιμάσω και τα τρία μαζί ταυτόχρονα.
Θυμάμαι πριν από πολλά Πάσχατα
(το Πάσχα – τα Πάσχατα) παιδί ακόμα
(όταν ήμουν παιδί πριν γνωρίσω το δάκρυ
είχα πλάσει μια αγάπη φανταστική φτου!
Σαλαλαλα α ρε JoaN) όταν έμπαινε η Μεγαλοβδομάδα
είχαμε την αποκορύφωση των προετοιμασιών
για την μεγάλη μάχη του Μεγάλου Σαββάτου
(τότε όλα μεγάλα και τεράστια ήταν)
την μάχη των βεγγαλικών, μια μάχη κρίσιμη
στον πόλεμο της ζωής μας στο σχολείο αφού η ήττα
σε ακολουθούσε μέχρι το επόμενο Πάσχα.
Αγορά βαρελότων, μπαρουτιού και φυτιλιού
με ότι χαρτζιλίκι, καληχέρες, μεροκάματα είχαμε μαζέψει.
Πολλές φορές δούλευε και ο αρχαίος τρόπος συναλλαγών
(όπως τον είχαμε μάθει στο σχολείο)
πάρε 10 γυαλίνες, 3 ατσαλίνες, 2 γαλατάδες
(όλα αυτά είναι διάφορες μπίλιες – γκαζές – βόλοι)
και δώσε μου 3 βαρελότα, 2 φυλαχτά, ένα σφυριχτράκι
και ένα μπαλαφουμά.
Μεγάλο Σάββατο, οι αντίπαλες παρατάξεις έπαιρναν
τις θέσεις τους δώδεκα παρά ένα δευτερόλεπτο
και πριν καν ο παπάς προλάβει να συμπληρώσει το «ΧΡ….»
ΟΜΟΒΡΟΝΤΙΑ σε λίγο δεν άκουγες και δεν έβλεπες ΤΙΠΟΤΑ
πέρα από εκατοντάδες βεγγαλικά, κροτίδες, ρουκέτες, σφυριχτράκια
να σκάνε με εκκωφαντικό θόρυβο και να δίνουν στην νύχτα
ένα αλλοπρόσαλλο χρώμα, όταν μάλιστα τύχαινε κάποιος
να «βρει» ναυτικές φωτοβολίδες, ή καπνογόνα συναγερμού
ήταν η καλύτερη μας. Το «Χριστός Ανέστη» και οι καμπάνες
προσπαθούσαν να ξεπεράσουν τον θόρυβο μας αλλά δεν τα κατάφερναν.
Οι μεγαλύτεροι μας φώναζαν «δεν ντρέπεστε παλιόπαιδα»
«τι πράγματα είναι αυτά» «θα φωνάξουνε την αστυνομία»
και άλλα τέτοια αλλά δεν το εννοούσαν απλά και αυτοί έκαναν
το «καθήκον» τους και έπαιζαν τον ρόλο που τους αντιστοιχούσε
και εμείς το ξέραμε και παίζοντας τον δικό μας ρόλο
κάναμε ότι φοβόμασταν αλλά δεν σταματούσαμε
γιατί μας άρεσε να πετάμε βεγγαλικά όταν πέρναγαν οι «μεγάλοι»
μας άρεσε να βλέπουμε την «ζήλια» μες τα μάτια τους,
μας άρεσε να βλέπουμε την «ευγνωμοσύνη» μες τα μάτια τους
όταν τους αφήναμε να μας «κατασχέσουν» κανένα βαρελότο
που το έσκαγαν επιτόπου «για να μην το ξαναπάρουν
αυτά τα παλιόπαιδα».
Και μετά μπαρουτοκαπνισμένοι πηγαίναμε για μαγειρίτσα
και για να σκάσουμε κανένα βαρελότο στην αυλή «για το καλό»,
ξορκίζαμε βλέπεις τα δαιμόνια έτσι……
Αααααααχ μακάρι να μπορούσα να έπαιρνα βαρελότα στα χέρια
και να ξορκίσω τα δαιμόνια μου σήμερα.
Να τους τα σκάσω μπροστά τους κι αυτά χεσμένα από τον φόβο τους
να κρυφτούν για πάντα. Μόνο που σήμερα πια τα βαρελότα μου
είναι πορδές και τα δαιμόνια δεν φεύγουν (ούτε από την βρώμα)
και ως γνωστόν με πορδές αυγά δεν βάφεις
ούτε κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά….
Για αυτά (τα δαιμόνια ντε) θα σας πω άλλη μέρα,
τώρα θέλω να πάω να αγοράσω βαρελότα….

Πριν φύγω όμως να παρατηρήσω ότι τελευταία
μου αρέσει πολύ ένας τρόπος γραφής περίεργος
(αυτός με τις πολλές παρενθέσεις – επεξηγήσεις)
που μοιάζει χαοτικός (δεν μοιάζει ΕΙΝΑΙ χαοτικός)…

Αυτάαααααααααααα
Καλό Ιστερ
και Χάππυ Πάσχα!
(το ότι σας εύχομαι «Καλό Πάσχα»
δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εγώ δεν θα ξαναποστάρω
μεσ’ την εβδομάδα για να εξηγούμαστε, οτσέϊ;;;)

Λάστ Πάσχα αϊ γκέϊβ γιου μάϊ χαρτ σαλαλαλαλα
(JoaN έλεος πια)

*Δίκιο είχαν τα σκαθάρια δούλευα σαν τον σκύλο και
θα έπρεπε να κοιμάμαι σαν το κούτσουρο αντί να κάθομαι να γράφω!


* Η αυτόματη γραφή είναι γραφή που οδηγείται από το ασυνείδητο.
(ασυνείδητα λοιπόν τα έγραψα αυτά)