14.2.08

ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή....
Η ίδια μέρα να σου ξυπνά αναμνήσεις
πόνου και να είναι την ίδια ώρα και μέρα χαράς....
Αναδημοσιεύω δύο παλιότερα.....
Πληγές
η μέρα τούτη δω χειμώνα θυγατέρα
κι όμως ο ουρανός άνοιξη να θυμίζει
ο ήλιος όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα
λαμπρότερος θαρρείς ελπίδα μας χαρίζει
Τούτη δω η νύχτα χειμώνα θυγατέρα
κι όμως ο ουρανός άνοιξη να θυμίζει
καθώς σταμάτησε η πνοή του αέρα
και το φεγγάρι το μονοπάτι φωτίζει
Οι πληγές όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα
κι οι φανερές κι οι κρυφές πονάνε πιο πολύ
ζωή και θάνατος εκείνη η Δευτέρα
δάκρυα στεγνά κυλούν, ενός λεπτού σιγή
Πλέω στων αναμνήσεων τον ωκεανό
ψαρεύοντας στα θολά νερά καλές στιγμές
τις μοιράζομαι μαζί σου σαν να είσαι 'δω
και νιώθω να ξανατρέχει αίμα στις πληγές
ο χρόνος ο γιατρός έχει κρύψει τις πληγές
κάθε μέρα που περνάει τον πόνο σβήνει
ο πόνος που ξυπνάει σε μέρες σαν κι αυτές
που στην μνήμη έρχεται η στιγμή εκείνη
απόγεμα Δευτέρας του Φλεβάρη επτά
εκείνη η στιγμή που ήταν η στερνή σου
που ενώ ήμαστε μαζί, έτσι ξαφνικά
χάθηκες για πάντα πάνω στην μηχανή σου
Θα θυμάμαι πάντα ως την στερνή στιγμή μου
τα λόγια που στο μυαλό μου έχουν χαραχθεί
"δεν προσπαθώ να δώσω μέρες στη ζωή μου
προσπαθώ στις ημέρες μου να δώσω ζωή"
Τυχερός μου λένε είμαι που επέζησα
μα θα είναι οι ουλές, κρυφές και φανερές
μάρτυρας αδιάψευστος των όσων έζησα
μνήμες που στοιχειώνουνε σε μέρες σαν κι αυτές.
Ανα-γέννηση
Απ' την δυστυχία επιστρέφοντας
το χαμογελο μου σε σένα βρήκα
στην σμαραγδένια λίμνη των ματιών σου
βυθίζομαι, βαπτίζομαι, γεννιέμαι
τα υγρα σου μάτια δροσιά και φως
της ύπαρξης μου ζωοδόχος πηγή
αισθήσεις και χρώματα τώρα ξυπνούν
που είχαν χαθεί στις μοναξιάς το γκρι.

6 comments:

μαριάννα said...

Αυτή είναι η ζωή. Ακριβώς. Όπως την εξέφρασες. Μία κλαίει, μια γελάει. Όμορφη όμως πάντα. Κι ο έρωτας υπέροχος. Ή έτσι ή αλλιώς!
Να είσαι καλά πάντα να γράφεις σαν του δεύτερου χαρές!
Και να σου πω, πολύ όμορφα γράφεις! Και τα δυο μ' αρέσανε πολύ!

island said...

Όπως ακριβώς τα γράφεις φίλε μου.Ο οργασμός του δουνε και λαβείν σε όλο του το μεγαλείο.Μία φίλη μου πριν δύο χρόνια έμεινε έγκυος μετά από πολλές προσπάθειες.Η χαρά της ήταν μεγάλη.Την ίδια ώρα η μητέρα της μάζαβα λεμόνια στον κήπο και πέθανε από εγκεφαλικό.Η γυναίκα ούτε κάπνιζε ούτε έπινε...απλά ζούσε στην εξοχή.

Και περιγράφεις αυτό το δούνε και λαβείς πάρα πολύ καλά.Πολύ όμορφα.

Loth said...

ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΑΣΠΡΟ..ΕΚΕΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ..ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΔΩΜΑΤΙΑ ΒΡΑΧΕ ΜΟΥ.ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΧΙΛΙΟΙ ΟΙ ΔΙΑΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ..ΕΤΣΙ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΟΜΩΣ..ΟΝΕ WAY DREAM!
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ

Κατουρημένη ποδιά said...

το "πληγές" και "ανα-γέννηση" δεν είναι λινκ? κλικάρω και δε γίνεται τίποτα..

an205 said...

@ γητεύτρια
@ island
@ Loth
ΓΙΝ-ΓΙΑΝ, ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΕΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ.
ΖΩΗ - ΘΑΝΑΤΟΣ
ΑΣΠΡΟ - ΜΑΥΡΟ
ΚΛΠ
@ κατουρημένη ποδιά
ΟΧΙ δεν είναι λινκ
τίτλοι είναι....

Φαίδρα Φις said...

"ένα τρένο τρέχει σε μια χιονισμένη πεδιάδα.το βλέπουμε από μακριά,δεν το ακούμε.κοιτάξτε το μαύρο καπνό του τρένου με φόντο το άσπρο χιόνι,δείτε τη σκιά του πώς τρέχει πάνω στο χιόνι.ο καπνός αυτός και η σκιά αυτή-μέσα στη σιωπή-είναι ό,τι θα μείνει από το πέρασμά μας μέσα από το φετινό χειμώνα..."